BRUG BOUWEN?

BRUG BOUWEN?

Lijden zorgt voor hernieuwde vreugde.
Dit houdt niet in dat we eerst moeten lijden om vreugde te ervaren, maar wél dat wanneer we lijden toestaan, we in staat zijn om te zakken naar een bewustzijnsniveau om zo te groeien en het lijden kan worden gelost.
Het lijden mag er zijn. Helemaal. Compleet.

Daarna vervloeit het terug in vreugde. Helemaal. Compleet.

Het licht kan pas worden gezien als de donkerte wordt geliefkoosd.

Als ik iemand zie lijden, had ik altijd de grote drang om snel mijn redderspak aan te trekken en in actie te treden. Ik wou ze wakker maken uit een soort van comateuze toestand.

Hoe mooi deze kwaliteit ook is, het is absoluut ook mijn grootste valkuil.

Elke keer als ik iemand uit zijn of haar comateuze toestand wil wakker maken, keert het zich tegen mij. Ik dien te vertrouwen en anderen in waarde te laten. Hun proces is dat van hun, niet dat van mij. Het is mijn uitdaging om dit toe te laten, er simpelweg te zijn voor de ander en dit zonder meer.

Toen ik hoorde dat er twee Zweden waren doodgeschoten, had ik het lastig. Lastig omdat ik de angst voelde in de kleinste kamer van het huis. Lastig omdat angst een vibratie is wat ik altijd kan voelen in mijn borstkas.

Ik ben er na Corona helemaal van overtuigd dat alles wat er in de wereld gebeurt, een hoger doel dient. Een voor mij onbekend doel. Een doel wat we op dit niveau niet kunnen bevatten.
Angst is het ingrediënt om ons volgzaam t
te maken en te houden.
Angst is een onzichtbare luis wat al generaties lang verspringt. De media maakt dat ze nog meer jeukt dan ze al doet. We krabben ons kapot en willen enkel alleen dat het ophoudt.

Ik realiseer me ondertussen goed dat alles wat ik doe aan mijn binnenkant, reflecteert aan de buitenkant. Mijn enige werk hier op aarde, is de wereld blijven benaderen vanuit compassie, liefde, begrip, respect, zorg, warmte en hoop.

Als ik meega in het jeukende en krabbende proces, sluit ik mijn poorten. Ik bouw een muur terwijl een brug de oplossing is.

Wanneer ik nu dus jeuk alias angst voel, ga ik met haar zitten. Ik ben er lief voor.
Als ik dien te wenen, ween ik tot alle vocht is opgedroogd.

Als ik boos word, ga ik zoeken wat ze mij wil spiegelen of wil vertellen.

Ik spreek over mijn angsten, over mijn lastigheden, over mijn denken en bemerk dat ik dankzij mijn kwetsbaar vertellen, reguleer. Mijn luis wordt rustig. Ze stopt met jeuken. En ik stop met krabben.

Voor mij is de enige weg, de weg van het bouwen van een brug(gen). De weg van de liefde, naar elkaar en met elkaar.