SPIEGELENDE WOND

SPIEGELENDE WOND

6u in de ochtend. Ik sliep en toch was ik instant klaar wakker wanneer Maud in onze slaapkamer staat.
Ze is wakker geworden door harde kloppende bonken. Werken aan de Scheldekaai…
Ik kijk op. Alles rondom mij is donker. Jos bromt. Ook híj is inmiddels wakker geworden.
Ik stap met dikke tegenzin uit mijn bed en strompel naar Maud haar slaapkamer. Ik hoor ze.
De kloppen komen ongefilterd binnen in mijn oren. Het vibreert door tot in het diepste van mijn hart. Ik zucht en voel een boosheid. Dit is reeds de tweede ochtend. De kloppende bonken verstoorden mijn rustig wakker worden. Ze raken mijn pijn en ik word helemaal 1 met mijn boosheid. Er huist een pittige boosheid in mijn lijf. Ik bel zonder aarzelen de politie en bemerk van mezelf dat mijn boosheid mijn hart en borst gruwelijk irriteert. Het kloppen is niet allen aanwezig in mijn oren, ze bonken dieper, in de rest van mijn lichaam.
Een paar uren later schreeuw ik in mijn auto, hopende dat dit mijn boosheid zou temperen. Helaas…Alle kloppende bonken blijven dicht bij me. Ze weigeren om me te verlaten.
Ik probeer het toe te laten hoewel ik ondertussen goed mijn gal spuug aan mijn vriendin. “Ik word zo kwaad van deze individualistische maatschappij”, zeg ik haar…
“Ik walg en kots ervan! Hoe kan het dat we met zijn allen zo verschrikkelijk diep egoïstisch zijn gegroeid?”
Even later ontving ik een pittige spiegelvraag van mijn vriendin.
Ze schrijft me: “jouw aanwezige boosheid gaat over iets in jezelf. De kloppende bonken hebben dit wakker gemaakt. Kijk er even naar….”
Zucht! Ik wist dit eigenlijk wel en tegelijk had ik dit bericht helemaal nodig!

En zo deed ik….
Boven in mijn knusjeskamer ging ik liggen op mijn yogamat, in de donkerte, vergezeld van wierook, een kaars, een knuffel, muziek, tarotkaarten, een dekentje en zakdoeken. Na 2 minuten schoten tranen in mijn ogen. De kloppende bonken in mijn hart stroomden via mijn keel en ogen naar buiten.
Ik kreeg het duidelijke besef dat de kloppende bonken mij doen terugkeren naar vroeger…Naar mijn vader. Naar zijn kloppende bonken. Naar ‘ik ben de baas en jij moet luisteren en ondergaan’. Ik voel een diepe mentale en emotionele pijn, een pijn die zoveel dieper zit dan fysieke pijn. Het moment dat ik alle tranen laat vloeien, snotter, draai en keer en er gewoon bij zit, verdwijnen de kloppende bonken in mijn hart en borst.
Ik sluit mijn ogen en maak connectie met mijn hart en mijn krachtdieren.
Ik zie mezelf als een kleine meid, genageld aan de grond, onzeker en bang. Ik omarm haar, vertel ze dat ze veilig is en ik bij haar ben. Ik zie hoe ze mij innig knuffelt en zakt in mijn armen. Ze laat los, lacht me toe, dankt me en verdwijnt.
Ik richt me naar mijn vader. Ik vertel via mijn hart aan mijn vader dat ik hem begrijp. Tegelijk zeg ik hem dat alle kloppende bonken mij pijn hebben gedaan en het mij verdrietig en angstig heeft gemaakt. Vroeger werd er geen rekening gehouden met dat wat ik toen voelde, dat wat ik toen ervoer. Ik voelde me ongezien en ongehoord.
Hij buigt zijn hoofd naar me toe, erkent en vertelt me dat hij me niet kon zien noch horen daar hij zichzelf niet kon noch wou zien en horen. Ik leg mijn hand op mijn hart, zendt liefde naar zijn hart, knik en vertel hem dat ik zijn stukken niet langer draag. Ik geef hem alle stukken terug, van mijn handen naar zijn handen. Daarna leg ik mijn beide handen terug op mijn hart, bedank hem en keer terug naar mijn eigen zijn. Ik zie opnieuw mijn kleine meid. Ze is blij, opgelucht en gaat rustig liggen. Ze sluit haar ogen en zakt weg in een diepe en vredige slaap…Mijn tranen rollen onvermoeibaar. Ik huil hard, draai me op mijn zijkant, neem mijn knuffel dicht bij me en wacht tot alle vocht is opgedroogd…Wanneer ik volwaardig mijn ogen open, voel ik een lichtheid in mijn lichaam. Mijn hart voelt rustig, mijn borst sereen.
Ik hoor opnieuw de kloppende bonken van de Scheldekaai in mijn oren. Er komt spontaan een kleine glimlach op mijn warme wangen.
Op de achtergrond hoor ik de muziek:

“you can relax now, come on and open your eyes, breathe deeply now, I’m with you. Oh my sweet sweet child, you are the child of God and that will never change”.

Net wanneer ik soms denk dat ik er na 4 intense jaren van diep, innerlijk en transformerend werk 'ben', komt er een nieuwe trigger, een nieuwe confrontatie, een nieuwe laag dat ik mag aankijken en mag helen.
De hoorbare kloppende bonken maken mij sindsdien niet meer boos…Ze zijn er en ik laat ze zijn.

En zo ben ik en blijf ik in beweging, met alle spiegels in en rondom mij, laagje per laagje…