"Ik doe iets en ik ben er niet trots op. Ik wil het eigenlijk wel vertellen, maar ik ben bang”, zegt ze.
Ik zeg: “Dus je bent bang om iets te vertellen hoewel je het wel wil vertellen. Wat maakt dat je bang bent?”
Zij: “Alle psychologen waar ik het aan heb verteld, zijn boos geworden.”
Ik: “Wat doet dat met jou? Toon je het even op de emotiemeter?
Ze toont het mij.
Ik: “Wel; pinky swear, ik zal niet boos worden.”
Even stilte…
Zij: “Ik snijd mezelf, hard en diep. In mijn armen en benen. Voilà.”
Even stilte…
Ik: “ Wat moedig van jou om dit te vertellen!
Weet je…Ik begrijp je. Ik zie je. Ik hoor je. Ik voel je en ik steun je.”
Het ijs was gebroken.
Het feit dat ik haar erkenning gaf, was dat wat ze zo hard nodig had.
Ik herinner me nog dat ik mezelf alsook pijnigde. Anders als haar, toch even beschadigend.
Zij heeft littekens op haar armen en benen. Mijn littekens vormen nu mijn grote tattoo op mijn borstkas. Alsook vormden ze mijn CVS, mijn soms onuitstaanbare pijn en verlamden mijn hele zijn.
Ik weet dus hoe het voelt om jezelf te pijnigen, om jezelf te beschadigen. Het is een pure vlucht uit de realiteit. Een verslaving. Jezelf beschadigen is verslavend. De portie endorfine die door je lijf gutst, maakt dat je het blijft doen ondanks de extreme schuld en schaamte die je achteraf komt vermorzelen.
Ik erkende haar pijn, haar vlucht, haar schuld en haar schaamte.
Ze vertelde mij dat ik de eerste “psycholoog” ben die haar niet veroordeelt, haar niet zegt: “dat is niet goed hé.”
Ik denk in mezelf: Gebeurt dit werkelijk nog??
Ik weet dat jongeren zich geregeld pijnigen. Op alle mogelijke manieren.
Ook wij volwassenen pijnigen onszelf.
Door altijd maar door te doen, veel lachmaskers te dragen, alcohol te drinken, pijnstillers te slikken, vervelend te doen, te pleasen, drugs te nemen enzovoort pijnigen we constant onszelf.
Kinderen kopiëren gedrag van volwassenen.
Wanneer volwassenen kinderen onbewust en zonder woorden vertellen dat het “normaal” is om jezelf te pijnigen, nemen kinderen dat zonder veel nadenken over.
Als ik kijk naar mijn eigen verhaal kan ik vertellen dat wanneer ik voor mezelf de knop omzette naar ‘ik draag zorg voor mezelf en ik ben lief voor mezelf’, dit een onvoorstelbaar effect had op Maud.
Vroeger had ze constant buikpijn en oorpijn.
Ze viel om de haverklap, schreeuwde de hele wereld in haar dromen, werd ze gepest en liep ze angstig rond in huis.
Nu heeft ze geen lichamelijke kwalen meer.
Ze geeft haar grenzen aan. Ze communiceert open en duidelijk. Ze voelt. Ze komt op voor wie ze is en wat ze denkt.
En ze zegt geregeld: “fuck you maatschappij” 😊
Dat wat ik en Jos nu doen, kopieert ze deels.
Onze band is nog nooit zo intens fijn geweest. De gesprekken die we voeren, zijn werkelijk waanzinnig mooi.
Onze kinderen en jongeren zullen stoppen met zichzelf te beschadigen van zodra ze voelen, horen, zien, ervaren dat wij als hun voorbeeld de zelfbeschadiging een halt toe roepen.
De huidige lastige rugzakken die onze kinderen en jongeren dragen, zijn deels de rugzakken die wij als volwassenen aan hen doorgeven.
Onbewust en ongewild; dat zeker, maar we geven ze door…
De oplossing voor mij bestaat erin om in de spiegel te kijken, mild te zijn voor mijn geest en lichaam, te blijven uiten wat ik denk en voel en mijn eigen hartmissie te volgen.
Doordat ik mezelf heb gered, red ik onbewust mijn kind en de jongeren met wie ik op weg ben, wetende dat elkeen nooit kan worden gered doch een gered iemand kopieert.
Reactie plaatsen
Reacties