LEEGTE

Leegte is iets wat onze maatschappij tegenhoudt.

Alle leegte kan constant aan alle kanten worden ingevuld. Netflix, sociale media, werken, uit eten gaan, muziek, opleiding, kleding, feesten, geld, alcohol, sporten, reizen…noem maar op. Hyperactiviteit. Rusteloosheid.

Alle leegte wordt ook aan alle kanten bedrukt door het moeten betalen van huur, autolening, elektriciteit, belastingen, internet, verzekeringen, alimentatie, gas enzovoort. Het wordt in de wereld gebracht en gezet om ons bezig te houden, om ons te sturen, om ons binnen de lijnen te houden. Onze gedachten en gevoelens zijn constant aan het pingpongen door alle prikkels die we binnen happen.

Het toelaten, het ervaren van leegte is hierdoor zo lastig en dat terwijl we het allemaal zo hard nodig hebben.

Even niets willen.
Even niets doen.
Even niets behalen.
Even geen verantwoording.
Even geen moeten. 
Gewoon zijn.

De bomen, de bloemen, de maan, de lucht, de zon, zij kunnen gewoon zijn. Geen concurrentie. Geen streven. Geen jaloezie. Geen drama. Geen gedoe. Gewoon zijn. Enkel de mens kan en mag niet zijn. Of toch veel te weinig...

Ik voel al een hele tijd vanuit mijn hart een soort periode van dood en hergeboorte. Dood over datgene wat ik dien af te sluiten. Hergeboorte over dat wat ik dien te volgen.

Die dood & hergeboorte voel ik ook wat mijn sociale media betreft.

Dood:

Ik vond en dacht dat ik aanwezig moet zijn op sociale media. Om erbij te horen. Om iets te betekenen. Om gezien te worden. Om geliefd te zijn.Mijn hunkering naar externe erkenning – heb jij dat ook? - is wat me hier houdt en dat is net wat ik dien te laten gaan.

Waarom nu pas? Wel…Mijn ego ~ angst hield me hard tegen.Ik ben haar dankbaar voor haar bescherming en de wijze lessen die ze mij leert, maar mijn tijd der aanvaarding is aangebroken. Ik dien door mijn angst te gaan.

Hergeboorte:

Ik voel steeds dieper en intenser mijn nood aan menselijke rust én menselijk voelbaar contact. Gewoon jij en ik. Gewoon samen. Oogcontact. Elkaar een knuffel geven. Handen die elkaar raken. Een beetje zoals vroeger denk ik dan…?

Daarom zeg ik jou nu en hier ‘tot knusjes’. Of ik ooit terug online kom, weet ik nog niet.

Ik stuur je veel liefde en warmte!!

Dank je wel dat je er bent, je bent nodig!!!
En weet….Samen zijn we 1!!