DONKER...
Je ontneemt je van het leven.
Jouw leven.
Jouw hart, lichaam en geest.
Uitgeput, verdoofd en verlamd.
Donkerheid overspoelt je hele zijn.
Het kleine sprankeltje licht is bedolven onder zwarte kolen.
Het onkruid verstikt je bloem.
De zon is onbestaand.
Een lach is verstikt onder diepe groeven puin.
Je gelooft dat je hier niet kan zijn.
Dat je hier niet hoort.
Overbodig.
Nutteloos.
Je gelooft:
“Alles wordt zoveel mooier en beter zonder mijn bestaan.”
“Mijn aanwezigheid overschaduwt elkeen zijn kracht.”
“ Zonder mij zullen er overal fonkelende lichtjes vele harten verwarmen”
Het einde wordt gecreëerd.
Door het stappen in het donker, ontspruit er terug licht; dat is je grootste wens, hoop, visie, overtuiging, motief.
Pijn schiet door elke kleine vezel van je lichaam.
Boosheid en verdriet wisselen elkaar trouw af.
Gemis vormt zich op een milliseconde van tijd.
Het moeilijkste is het koesteren van de altijd aanwezige liefde zonder gezicht.
Is de dood een einde of een nieuw begin?
Reactie plaatsen
Reacties