MOK

MOK(ken)

‘MOK’, de afkorting voor moeilijk opvoedbare kinderen.

Als ik het woord lees, voel ik hoe al mijn aanwezige lichaamsharen lichtjes in een staat van elektrocutie zijn.
Kort gezegd, worden ze ook wel de probleemjongeren genoemd…
Ik?

Ik zie geen probleemjongeren, enkel jongeren die nood hebben aan licht, ruimte, ontdekking, begrip en liefde net zoals elke volwassene.
Onze volledige staat van mensheid wordt bepaald door alle relaties die we als mens met de ander onderhouden. En net dát is zo'n hekel punt.

Er is geen tijd om elkaar te begrijpen, wel tijd voor misverstanden alsook om elkaar te beoordelen, te veroordelen en te categoriseren. Jongeren worden bestempeld met fout, stout, onwenselijk, vervelend of illegaal gedrag. We kijken naar dat wat we zien en horen terwijl de sleutel van dat zogenoemde foute gedrag aanwezig is in hun gevoelens, verlangens, overtuigingen, ik-kern en behoeften.
Leren kijken naar een diepere laag, dat is wat ons als mens te doen staat.

Als we blijven hangen in onze geconditioneerde kijk, vertroebelen we ons hart en vervuilen we onze gedachten en de wereld.

Jongeren doen er alles aan om ergens bij te horen. Ze kiezen liever voor 'fout' gedrag dan voor 'fijn' gedrag als dat voor hen betekent dat ze ergens bijhoren. 'BELONGING', het is van groot cruciaal belang.
Net daarom stel ik me luidop de vraag: “wat vormt een jongere tot een probleemjongere?" en vooral "wat kan ik betekenen om dit om te buigen?".

Als geen ander besef ik dat ik een ander niet kan veranderen. Ik kan enkel mezelf en mijn kijk op de ander aanpassen zodat ik mededogen creëer en vanuit mijn hart kan laten voelen dat ik de door hen aanwezige pijn erken en er begrip voor heb. Wanneer ik dit oefen en uitvoer, zie ik hoe mijn wijsheid groeit en hoe de liefde stroomt. Op dat moment weet ik dat ik mijn weg heb gevonden.

Ik ben en blijf overtuigd dat als we als individu, als mens bewust kiezen om te proberen om de ander te begrijpen we naar elkaar kunnen groeien. Ik zeg hier wel 'bewust', want je hoeft heus niet voor iedereen die keuze te maken. Je hart en je lichaam geven je genoeg boodschappen en tekens wanneer je de energie voelt om in diepe verbinding met de ander te gaan. Wanneer ik kies om in mijn eigen cocon of energie te blijven, kies ik ervoor om de aanwezige verbinding - ten slotte zijn we allemaal met elkaar verbonden - niet te verdiepen. Ik laat die persoon dan gewoon zijn. In respect, begrip en mededogen.

Voor mij vormt geen enkele jongere, geen enkel kind een probleem. Ik zie het eerder als een uitdaging en/of als een spiegel voor mijn eigen gedachten en gevoelens waar ik even bij mag stilstaan. 
Wanneer ik met een open kijk en geest naar jongeren kijk en ze bevraag én zij voelen dat ze in veiligheid en vertrouwen mogen zijn, ontstaat er een bijzondere stroom van heling. Voor ons en voor de volgende generatie.

Dus…
Kunnen we dan vanaf nu de zogeheten probleemjongeren benoemen als jongeren?
Kunnen we proberen onze kijk te verzachten?
Kunnen we ons best doen om naar ze te luisteren, in volle aanwezigheid en aandacht?
Kunnen we oefenen in mildheid naar onszelf en zo de ander?
Kunnen we de jongeren bekijken vanuit compassie?

Kunnen we...